Gelin Kınası

Bu gün Eşme’deydim. Kına gecesinde. Çok sevdiğimiz bir ağabeyimizin kızının kınasında. Yarın düğünümüz var. Düğün İstanbul’da. Düğünden sonra kızımız yeni kurduğu ailesiyle Rize’ye yerleşecek. Eşmede ikinci tam zamanlı düğünümüz oldu bu. Ben yabani genelde kalabalıktan kaçtığım için düğünlerde bir köşeye sinerim, İkram bey hadi deyince de Hızlı Gonzales hesabı soluğu evde alırım.
Düğünleri pek sevmiyorum dediğimde şaşırırlar “ama nasıl olur?” diye. Ben size soruyor muyum “o kalabalığı, gürültüyü, karmaşayı nasıl seviyorsunuz?” diye? Bir de zorlayıcılar var, onlara zaten gıcığım. Eşim düğünlerde oynamama kesinlikle izin vermediği için yakın akraba düğünlerinde başım belada. Dudaklar büzülmüş, yavru köpek   irinliği yakalanmaya çalışılmış ama eldeki malzemeden ancak bir danua çıkmış, secimli ya da karşı konulamaz olduğunun düşünerek:

“A yenge benim düğünümde oynamıycan mı?” serzenişleriyle kafamı ütülerler. Lan ben oynıycak olsam kendi düğünümde oynardım, sen ne diyon? deyince de apışıp kalıyorlar. Düğünümde oynamadığımı söylediğim zaman tepkiler daha da beter hale gelir:
“Aaaaa! Nasıl olur yaaa? Sen düğününde oynamadın mı?” Yavrum baş belam,oynamadım deyince sen ne anlıyorsun? İşte bu kınada da bir iki rica ısrar, baktılar ki ben oturduğum plastik sandalyeyle bütünleşmişim, tamam deyip gittiler. Yarın da düğün var. 
İşte böyle, bir süredir bilgisayarımın ekranı bozulduğu için gelemiyordum ya, kına dönüşü kızın laplubuna “höüyt, kaç gündür bloga giremiyorum, yokluk krizim tuttu beayhh!!!” diyerekten çökerken yazmayı tasarladıklarıma zerre miskal benzemeyen bu yazı işte böyle çıktı. Başlamışken bir düğün anımı da yazmadan geçemeyeceğim.
Efendim, ben parçalanmış bir ailenin tek çocuğu olarak babamın ikinci eşi ve ondan olan üç oğluyla yaşıyordum. Ailem üçüncü katta otururken tam bizim alta düşen giriş kattaki komşumuz beni kardeşine isteyiverdi. Beni istedikleri genç iki yıldır ağabeyinin evinde kalıyormuş, ara sıra beni görüyormuş, ama ben hiç görmedim, gördüysem de hatırlamıyorum. Haziranda istediler, söz kesildi, on gün oldu ben hala nişanlımı görmedim. Eltimin kızı da bizden çıkmıyor.
“Yamsin, amcanın bir fotosu falan varsa getir de bir bakayım kız. Valla hem merak ediyorum, hem de korkuyorum, maymuna mı benziyor, ayıya mı?” deyip kızı gönderdim. Resim falan gelmedi tabi ki. Nişanlım haber göndermiş, gelsin biraz konuşalım birbirimizi tanıyalım diye. Gittim.
Gittim ama utanmaktan başımı kaldırıp adamın yüzüne bakamıyorum ki. Daha oturduğum yeri ısıtmadan kardeşim kapıda bitti:
“Annem ablamı çaarıyoooo.”
E üvey annemin derdi de konuşup birbirimizi beğenmezsek, ben yine başına kalırım, nişan bozulmadan bir an önce vermenin derdinde. Eve gelince bir de:
“Evlenince birbirinizden bıkarsınız bile, şimdi konuşup da n’apcanız?” demez mi?

İki aylık nişanlılık dönemimde nişanlımla toplasan yarım saat ya konuştuk ya konuşmadık. Adam şimdi o açığı kapatmaya çalışıyor galiba, çünkü ben yanındaysam çenesi üstüne gitmiyor. Acı tatlı yirmi üç yıl bitti. Hayat işte böyle, neler gördük, daha neler göreceğiz. Gelecek daha nelere gebe? Bir kına gecesine gitmek neler yazdırdı  bana görüyor musunuz a dostlar!!!!

• Tweet
• Share
• Share
• Share
• Share