YAZAMAYINCA OKURUM BEN DE

Uzun zaman yazmayınca ne kadar çok konu birikmiş ama bir o kadar da güncelliğini yitirmişler.  Olsun, ben yine de anlatacağım. Hastanelerde zaman geçmek bilmez ya hani, işte ben o geçmeyen zamanı geçirmek için kitap okurum. İyi gelir bana. Normalde de Myna’nın “Anne insan gibi oku şu kitapları, ne zaman başladın ne zaman bitti anlamıyorum. Korkutuyorsun bak!” diye takılmalarına maruz kalmışlığım çoktur.   

Bu sefer takılmak değil resmen engellemelerle karşılaştım.   İkram Bey’in büyüğü olan kaynım Fırtına ne zaman elimde kitap görse tepemde dikilip: “Öğrenci misin sen? Kadın kısmı kitap mı okurmuş? İkram seni çok şımartmış, ben olsam görürdün sen… bla bla bla”

Nereye gitsem adam ecel gibi peşimde… Hani bir çizgi filim vardı, Vikingler diye, işte bir çocuk vardı o çizgi filmde: Viki… Burnunu şöyle bir kaşır ve hoop bir fikir bulup babasıyla diğer arkadaşlarının kurtarırdı. İşte ben de burnumu kaşırken fikir gelip beni buldu: kitapları telefondan okumak… Ama önce telefona kitap indirmek...

Hemen Balkız’a kitap indirme sitesi sordum, sen uğraşma bana yaz isimleri ben sana göndereyim dedi. Canımdır kendisi ama haberi yok, şımarmasın diye…

Aziz Nesin’in Sizin memlekette eşek yok mu

Ölmüş eşek

Şimdiki çocuklar harika

Andre Gide’nin Ayrı yol

Atilla İlhan Bıçağın Ucu

Bilge Karasu Ne Kitapsız Ne Kedisiz

Buket Uzuner Kumral Ada Mavi Tuna

Charles Bukowski Sıradan Delilik Öyküleri

Christophe Andre&Muzo: Arızalı Tiplerle Mücadele Rehberi ki bunun yanına “kendine katlanabilesin diye” diye not düşmüş,

Erich Von Daniken Tanrıların Arabaları

Tanrının ayak İzleri

Feraye Sünev Çokgürses Bacak Arasından Türkiye ve

Frederic Gros Yürümenin Felsefesi kitaplarını bana gönderdi. Bunları bitir geldikleri yerde daha çok var diye de beni kışkırtıyor.

 Evde olduğum sıralarda Elif’le uğraşmak inanılmaz iyi geldi. Güzel bir bebek değil ama doğumundan hemen sonra ilk kucaklayan bendim diye midir bilmiyorum kızı yüreğime sokasım geliyor. Ama küçük zilli, o da az cilveli değil hee…

427 birkaç günlüğüne gelmişti. Elif 427’yi  görünce kafayı eğdi ama kaşlarının arasından 427’ye bakıyor.  427gel diye çağırdıkça muhtar adayı gibi ellerini arkasında kenetledi, suratında “ben bunla oynarım ki, ama önce biraz utanayım” sırıtması… Myna hepimizi gülmekten ağlatacak müdahalesini gerçekleştiriyor:

“Mıktar, gel! Gel mazbatanı vereyim.” Bizim kahkahalarımızdan iyice utanan Elif soluğu benim kucağımda alıyor.

Sümüklü Elif

Elifin burnu akmış, sildirmemek için savaşsa da tabii ki kaybediyor ve sinirinden ağlıyor, Myna çocuğu alıp avutmak için uzansa da Elif avcı görmüş sincap gibi boynuma dolanıyor. Myna:

“Yalnız Elif hanım hatırlatırım burnunu bıcıklayan ben değildim, koynuna kaçtığın teyzendi.” Çocuk şöyle bir bakıp ciddi“Bıy” diyor. Bunu duyan Myna sözlü yapan öğretmen edasıyla:

“Bıy! Bıy nedir? Bana bunu açıkla Elif Hanım. Temellendir bana “Bıy” nedir? Evet dinliyorum?” Elif mi yapıyor o sırada? Benim küpemi kulağımdan yolmaya çalışıyor. 

427 Elif’le oynarken bir ara salondaki büyük pufun üstünde zıplatıyor çocuğu. Elif zevkten dört köşe, bir ara neden dermiş gibi bir ses çıkarıyor, 427:

“Alın çocuğu benden, zavallı hayatı sorguladı: Neden… Vallahi neden diye hayatı sorguladı velet!” diye söylenip durdu.

Annesi her gün yedirmem için tepside çeşitli yiyecekler hazırlayıp veriyor. Bir gün Elif’e bir gün birkaç lokma kızarmış patates yedirdim. Evde kusmuş. Annesi:

“Lütfen kızartma verme bir daha, ben onu doğal besliyorum.” Deyince ne diyeyim tamam dedim. Bana doğal beslenme diyen annesi kâh salam, kâh sosis veriyor, bazen de çikolata… Bunu gören Myna da İkram Bey de dalgalarını geçiyorlar:

“Amma doğal besleniyor çocuk.”

“Anası çok doğal besliyor kızı çok…”

• Tweet
• Share
• Share
• Share
• Share