Ağlamak da var gülmek de

     Neler gördük neler yaşadık.   Anlatmaya nereden başlasam bilemedim valla. Öncelikle bizim 2 Numara bana refakatçilik yaptırmamakta o kadar kararlıydı ki bu uğurda kalkıp öbür tarafa gitti. Birbirimize girdik çıktık, ağlaştık sızlaştık; akşamları mevlitler okuttuk.
     Bu mevlitlerde yetmişyedi buçuk türlü insanla haşır neşir olduk, anlatmazsam olmaz :)
Misafirlerden biri onbeş aylık bebeğini yedirirken kaşığı nasıl becerdiyse çocuğun gözüne soktu. Bildiğin çocuğu gözünden beslemeye çalıştı. Temizledik pakladık oğlanı, saldık salonun ortasına oynasın diye. Bir kaç dakika sonra oğlan koltuğun kumaş kolçağını dişlemiş çekiştiriyor. Bunu gören anası söyleniyor:
    "Oğlum, gözünü bile doyurdum, bırak koltuğu yemeyi."
    Uzak akrabalardan yıllarca Almanyada çalışmış, eşinin ölümü üzerine kesin dönüş yapmış bir amca elinde eşyalarını koyduğu market poşetiyle taziyelerini sunuyor. Poşeti sapından da tutmamış, iki sapı bir arada toplayıp biraz altından sıkmış. Elimde olmadan söyleniyorum:
    "Amca poşeti gırtlaklamışsın ya hu!"
    İki hanım komşu eltimin durumunu birbirlerine anlatıyorlar. Kırmızı kazaklı olan:
    "Az daha ameliyat olmasa kalbi bomba gibi patlıycaaamış." Diğeri bilmiş bilmiş karşılık veriyor:
    "Yok canım, kanı pırtılaşmış, pırtı önce kalbe gitmiş. Sonra da beyne, pırtıyı atamamış, ölmüş."
    Diğer odada rahmetli eltimin ablası oturmuş dalgın dalgın düşünüyor. Beni görünce:
    "Ah gelino ah! Mezarı da ne derin kazmış insafsız mezarcı! 2 numara ebbedi çıkamaz oradan!" deyince dudaklarımı kanatırcaaına ısırıyorum ki "orada kalacak zaten, çıkmıycak" dememek için.
   

 

• Tweet
• Share
• Share
• Share
• Share