Kaybettim, Yükümsüzdü, Hâlâ Yükümsüz

Gecenin ilk saatlerinde öyle şiddetli, öyle tarifsiz bir depremle sarsıldım ki, anlatmaya gücüm yetmez…

Siteden bir komşumuzun ölümünün yedinci gecesi nedeniyle Fevziye Camii’nde okunan kur’an’ı dinleyip eve gelmiştik ki sitenin kapısında bir kalabalık bizi karşıladı. Bizim bloktan bir komşumun kuzeni psikolojik sorunları yüzünden kendini asmış, cesedini saatler sonra bulmuşlar. Zaten bozuk olan moralim biraz daha bozuldu.

Sıkıntıdan uyumaktan başka akla gelebilecek her şeyi yaptığım yatağımdan yeni günün ilk dakikalarında tavana yapışacak kadar zıplatan telefonun sesiyle aklımdan geçen tek şey:

“Bu saatte hayırlı bir haber olamaz, Allahım sen yardım et.” İdi. Ama öyle her dua kabul olmuyor tabii. Arayan babamdan olan en küçük kardeşim Kaçarağa. Ben alo diye telefona cayırdıyorum ama karşıdan burun çekme sesi dışında bir karşılık yok.

Anladım… ama inanmak istemeyerek tekrar tekrar sordum ve sonunda büyük kardeşim Sakal’ın eşi Narin’in:

“Abla, kaybettik…” sesiyle ahize kulağımda kalakaldım. Hemen dibimde biten Myna, ahizeyi kaptığı gibi konuştu. 427 tansiyon ilaçlarımı ağzıma boca etti. Birileri giyinmeme yardım etti, İstanbul’ dan gelen halam geçerken beni de aldı ve menzile vardık.

Son dört yıldır peş peşe on dört tanıdığımı toprağa koydum, her seferinde, özellikle eniştemde çok düşündüm: Babamı kaybetsem bu kadar üzülebilir miyim? Ve cevabını veremediğim bu soruyu yaşayarak cevaplamaya başladım. Tarifsiz bir acıymış. Tırnağın etten ayrılması işte buymuş…

Salonda yere yatırmışlar, üzeri örtülü, karnında bir bıçak… Üvey annem koltukta oturmuş, büyük halamla konuşuyor. Beni görünce feryatlar duvarlarda patlıyor:

“Oyyy, kızım geldin mi, bak babanın yüzüne, gözleri açık kaldı, sen kapat, sana hasret gitti.” diyor halam üvey annemin kızgın bakışlarına aldırmadan. Öylece bırakıyorum kendimi koltuğa. Benimle gelen halam Sivaslı hemen açıp babamın yüzüne bakıyor, vaveyla göklerde. Üvey annem beni omzumdan tutup babamın başı hizasına getiriyor, yüzüne bakmamı, dokunmamı söylüyor.

Yanaklarını okşuyorum, buz gibi… gözleri yine bakmıyor bana… yine söylediklerime tepkisiz… Bende conta yanıyor… bayılmışım…

Sabaha kadar ağlayıp içimde biriktirdiğim her şeyi döküyorum. Döktüğümü zannediyorum. Vasiyet gereği köyümüzde babaannemle dedemin yanına gömmek için yola çıkıyoruz. Babaevinde son bir kez yüzüne bakmak isteyen gelsin dediklerinde gidiyorum, başkalarının duymasına gerek yok, içimden sıralıyorum babama veda sözlerimi:

“Bir tek kere yavrum demedin ama ben baba demekten vaz geçmedim. Bir kere başımı okşamadın, ben seni son defa sevmeye geldim. Bir kere yüzüme bakmadın, ben sana geldim. Ben, bana döktürdüğün bütün gözyaşlarımı, bütün haklarımı helâl ediyorum, nur içinde yat.” Ve tabut omuzlanıp camiye doğru yola çıktığında her yer bir kez daha karardı.

Yirmi üç ocaktan beri yamuldum, yatıyorum. Her şey ağlamak için bahane. Terliğim ayağımdan kaydı, hüüü; telefonun şarjı bitti, hüüü; çay demlendi, hüüü; susadım, hüüü…

Böyle gitmez, içimdekileri bir şekilde dökmeliyim diye işte bu gün çöktüm klavyenin tepesine, vurup duruyorum tuşların kâh kafasına, kâh gözüne. Bir gün, bu acıyı da atlatacağım, biliyorum. Ama o güne kadar bana müsaade. Sağ kalın, sağlıkla kalın.

• Tweet
• Share
• Share
• Share
• Share