Hepsi De Beni Mi Bulur?

Dün Ejderhayı diş hastanesine götürdüm; olanlar anlatılmaz, kaçılır! Hastaneye gittik, çene cerrahisi için sıra almamız lâzım, kontenjan dolmuş ama doktorla konuşun kabul ederse birkaç kişiye daha sıra verebiliriz. Doktorla konuşuyorlar, öğrenci var mı içinizde sorusuna Ejderha ile bir üniversite öğrencisi ben diye cevap veriyorlar. Tamam diyor doktor, siz ikiniz gelin. Barkod alıp sıranın gelmesini beklerken klasik hastane bekleme muhabbetleri dönüyor.

Sağ tarafıma iki yaşlı bayan oturuyor, benim yanımdaki hemen lafa girmek hevesinde ama ben elimdeki kitaba gömülmüşüm. Kendi aralarında öyle bir iştahla ortak bir tanıdıklarını çekiştiriyorlar ki amanın yani. Aralarında gıybet ederlerken bir tanesi bir yandan da beni taciz ediyor. muhatap olmadan kendimi onlardan izole etmeye çalışıyorum. Kadın kararlılıkla beni de gıybetlerine dâhil etme çabasında. Üçer beşer dakika aralarla art arda ataklar geliştiriyor ve her defasında sessizlikle karşılanıyor.

Atak 1:

“Ay saat kaç acaba, saati soracak kimse de yok…” Bizden başka belki seksen kişi var o koridorda hâlbuki. Kafamı kaldırmadan kol saatime bakıp saati söylüyorum.

Atak 2:

“Okuyo musun?” Yine kafamı kaldırmadan:

“Hı hı…”

Atak 3:

“Ne okuyosun?” Gözlerimi kitaptan ayırmadan:

“Kitap…”

Atak 4:

“O incecik yazıları okumaya üşenmiyo musun?”

“Yooo!”

Atak 5:

“Gözlerin yorulmadı mı? Beş dakika ara versene…”

“……”

Atak 6:

“Tuvalet nerde, biliyo musun?”

Benden önce atlayan üç beş sazan tuvaletin yerini gösterip kadının atağını boşa çıkartıyorlar.

Atak 7:

Fakir ambarı görünüşlü bir çantadan ordu doyuran boy nane şekeri çıkartıp kitabın üstünden burnuma dayıyor:

“Alsana!”

“Teşekkür ederim, almayayım ben.”

“Ay al al, bişey olmaz. Doktora da nefesin tertemiz kokar.”

“Astımım var, nane şekeri atak başlatıyor, almayayayım.”

“Kız bi taneden bişey olmaz, bak taze taze.”

Tam o sırada karşıda bir yer boşalıyor ve ben kalkıp oraya geçiyorum. Kuyruk misali kadın da gelip yanımdakini kaldırıyor ve kendisi oturuyor. Anlaşılıyor ki iş inada binmiş. Son bir hamle daha yapıyor:

Ben okurken kadın bir anda neredeyse yere kadar eğilip elimdeki kitabın kapağına bakmaya çalışıyor, sonunda kadına bakıp:

“Teyze izin verir misin? Siz gıybetin dibine vurun durun, bana müsaade.”

“Ay terbiyesize bak, gıybet etmek kim biz kim?” Kadın birden şaşırıyor, çantasından yakın gözlüğünü çıkartıp bana bir de gözlükle bakıyor ve flaş açıklama geliyor:

"Aaaa, sen Fikriye değilsiiiin. Ben de bu savruk Fikriye yeni ceket mi, almış diyorum. E kızım baştan beri beni ne uğraştırıyon, Fikriye olmadığını söyleseydin ya!" dediğinde etrafımızdakiler yarılıyor gülmekten. 

Bu arada Ejderha psikopatlığın el kitabını yazıyor. Karşımızda bir kızcağız oturuyor, on sekiz- yirmi yaşlarında. Ama nasıl korkuyor, tir tir titriyor. Ejderha iki de bir ne kadar korktuğunu, içeri gireceği zaman kelime-i şehadet getireceğini, dua ettiğini filan söylüyor. Otuzlu yaşlarda bir hanım da:

“Aman ne var canım, küçücük iğne, senden büyük değil ya, ne korkuyorsun?” diyor iki de bir, sırası gelip de içeri girdikten birkaç dakika sonra çıkıyor ve:

“Ay Allah kahretsin bunları, sanki bahçe kazığı kakıyor, ne çok acıttı beee!” diyor titreyen kızı unutarak. Kızı çağırıyorlar, on dakika sonra ambulans gelip kızı alıp götürüyor. Kızcağız korkudan bayılmış.

Karşımıza bir hanım gelip oturuyor, kucağında dokuz on aylık bir bebekle. Bebek bir huysuz, kim laf atsa sevmek için, ciyaklıyor, solucan gibi kıvranıyor, kendisini geriye atıyor… Annesi sonunda çocuğun kafasına küçük bir şaplak atıyor ve çocuk kapatma düğmesine basılmış gibi susuveriyor. 

• Tweet
• Share
• Share
• Share
• Share